poweredbyshakespeare

Luigi Pirandello, oyun karakterlerini, oyunculuk 'maske'sinden ayırıp seyircinin önüne
çıkaran ilk yazardı.
Pirandello’nun oyunlarının arkasındaki anafikir, insanların belirli bir duruma hayat vermeye çalışmaları, ancak bu anlayışın yanılsamalar yarattığı düşüncesidir. Çünkü hayat, gerçek, zaman akışkandır ve tanımlanamaz. Bazen insanoğlu, düşüncelerin yanıltıcı doğasının bilincindedir ve bu da bizim maske ve yüzle ilgili referans noktalarımızı betimler:
Yüz bireyin karmaşık sıkıntılarını temsil eder.
Maske, sosyal kuralları ve dış görünüşü temsil eder. Pirandello’ya göre, bütün sosyal kurumlar ve düşünce sistemleri, din, hukuk, felsefe, ahlak vb., toplumun, yarattığı maskeyle, insanın yüzünü biçimlendirme ve onu sınıflandırma şekilleridir. Maske içsel gereksinimlerden veya taleplerden meydana gelebileceği gibi gerçekçi yada mecazi anlayışlardan da vücut bulabilir.

Sizi Pirandello’nun aynasından ‘Romeo ve Jüliet’in karakterlerine bakmaya davet ediyoruz ki yansısı tıpkı dünyanın gözü gibi bir iç bakıştır. Karakterler, seyirciyle güncel kalabilir, aynı dili konuşabilir ve tek bir gerçeklikte zamanın eridiği yerde seyirciyle birlikte var olabilirler: şimdiki zaman, William Shakespeare’in evrenselliği yoluyla yansıyor.